شوشتر شگفت انگیز، از دیرباز مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی قرار داشت. دلایل برای این حجم توجه بی دلیل نیست. در شوشتر سازه های تاریخیِ آبی فوق العاده ای وجود دارد که با گذشت سال های زیاد از عمر آن همچنان در مورد آن ها تحقیق می شود و در مورد عملکرد آن ها تدریس و مطالعه می شود. سازه های آبی شوشتر در قرن سوم میلادی مصادف با حکومت ساسانیان گسترش داده شده اما در زمان هخامنشیان ساخته شده است. مورد استفاده کشاورزی قرار می گرفته است اما در استراتژیِ نظامی نیز نقش مهمی ایفا می کرده، آن هم به دلیل شکل خندق مانندی که دور شهر دارد. افرادی که اولین بار وارد شوشتر شده اند، شوشی ها هستند که به این منطقه کوچ کرده اند و آن جا را شوشتر نامیدند؛ به معنای بهتر از شوش. البته بر سر نام شوشتر نظریه های دیگری نیز وجود دارد. عده ای اعتقاد دارند که به دلیل دارا بودن شش دروازه در شهر، به آن شوشتر می گویند و عده ای اعتقاد دارند که زن یزدگرد سوم به نام شوشین یا شوشیند دو شهر شوش و شوشتر را بنا نهاده است که احتمال قوی ای نیست، به دلیل قدمت این دو شهر که قبل از یزدگرد وجود داشته اند. آب و هوای شوشتر در زمستان و پاییز متعادل و مدیترانه ای است و در نیمی از بهار نیز هوایی لطیف دارد و فقط در تابستان هوای گرم و شرجی دارد.
کل شهر جزو میراث فرهنگی تاریخی یونسکو است و بارها از نحوه مهندسی آن تعریف شده و در کتب درسی، آموزش. البته مانند اکثر آثار باستانی قبل از اسلام، بیشتر مورد توجه خارجی ها قرار می گیرد تا در داخل کشور. علاوه بر سازه های خیره کننده آبی، شوشتر آثار تاریخی معماری باستانی بسیاری نیز دارد. مسجد جامع شوشتر یکی از آثار بعد از اسلام، که در کنار بقعه براء مالک (از یاران پیامبر)، از مهم ترین آثار تاریخی اسلامی شهر هستند. آثار دیگر شوشتر به خانه های تاریخی، آرامگاه ها و بقعه ها، قلعه های مرمت شده یا تخریب شده، پل ها و دو عمارت کلاه فرنگی و … است. از نظر طبیعی شوشتر چشمه دارد و یک منطقه حفاظت شده ولی همانطور که چند بار گفتیم، سازه های آبی شوشتر هستند که مورد توجه قرار می گیرند. اگر بخواهیم به طور خیلی مختصر آن را توضیح دهیم، مجموعه ای از سدها، بندها، آسیاب ها، آبشارها ، تونل ها و راه آب های باریک و عریض است که آب را به مناطق کشاورزی و قسمت های دیگر شهر هدایت می کنند. مجموعه ای که پیش از انقلاب صنعتی بارها مورد تحسین و مطالعه قرار گرفته است، این سازه های آبی همچنان مورد استفاده قرار می گیرند. شوشتر تا زمان رضا شاه بایتخت خوزستان بوده، و بعد از این دوران اهواز به عنوان پایتخت برگزیده شد.
امکانات اقامتی شوشتر محدود است و ۴ هتل و اقامتگاه دارد، محدود ولی فعلاً کافی. اما با توجه به پتانسیل توریسم شهر، این تعداد کم است. به لطف همین سیستم آبی و حاک حاصلخیز (که عامل اصلی مهاجرت مردم به این منطقه در گذشته بوده است) کشاورزی شوشتر پر رونق است و حبوبات و صیفی جات دارد و حتی زیر کشت برنج هم می رود. صنایع دستی متنوعی دارد و طیفی از پارچه ها، دوخت ها، حکاکی و سفالگری را شامل می شود. دارالمومنین یکی از القاب شهر سازه های آبی است که به خاطر مردم دین دار شهر، شهره شده است. محصولات سوغاتی-خوراکی گسترده ای هم دارد. غذا هم در شوشتر خوشمزه است، هم غذاهای محلی وجود دارد و هم غذاهای بین المللی که با توجه به وجود گردشگران رونق خوبی دارند. پرورش دام هم وجود دارد و شوشتر به طور کلی منطقه ای آباد محسوب می شود اما این امر دلیل بر رسیدگی به این شهر نیست، شوشتر به نوعی از یاد مسئولین و ایرانی ها رفته است.
